بزم امکان بسکه عام افتاده دور ساغرش

هرکه را سرمایهٔ رنگی ست می گردد سرش

مغز آسایش چسان بندد سر فرماندهی

کز خیال سایهٔ بالی ست بالین پرش

بی حضور وصل جانان چیست فردوس برین

بی شراب لطف ساقی کیست آب کوثرش

جان فدای معجز ساقی که پیش از می کشی

نشئه در سر می دود چون مو ز خط ساغرش

چون مه نو نقش چینی از جبینم گل کند

سجده دامن چیده باشد بهر تعظیم درش

حسرت عاشق چه پردازد به سیر کاینات

شسته است این نقشها را یک قلم چشم ترش

داغ حرمان شعله ای دارم که در پرواز شوق

ظلم بر بیطاقتی کردند از خاکسترش

بسکه عاشق سرگران افتاده است از بار دل

موج اگر گردد نگیرد آب دریا بر سرش

رحم کن بر حال بیماری که از ضعف بدن

جای پهلو ناله می غلتد به روی بسترش

دولت تیز جفاکیشان بدان بی غیرتی

واعظ است آن شعله کز خاشاک باشد منبرش

خواجه از چرب آخوریها همعنان فربهی است

می رود جایی که می گردد هیولی پیکرش

چشم حیران انتظار آهنگ مشق غفلت است

لغزش مژگان مینا انفعال مسطرش

گریه دارد عشق بر حال اسیران وفا

خس به چشم دام می افتد ز صید لاغرش

نیست بیدل را به غیر از خاک راه بیکسی

آنکه گاهی ازکرم دستی گذارد بر سرش